[Morenita nr 26] Kilka słów od proboszcza – Dlaczego idziemy?

Dlaczego idziemy?

Czy zadawaliśmy sobie to pytanie wybierając się w jeden z czerwcowych czwartków na świąteczną procesję eucharystyczną? Właściwie dlaczego idziemy? Dlaczego  wynosimy tego dnia Najświętszy Pokarm, zamknięty w bogato zdobionym szklanym naczyniu,  na ulice naszych miast i wsi? Odpowiedź wydaje się oczywista. Wierzymy w prawdziwą obecność Pana w Eucharystii. Manifestujemy (oby z radością!) tę wiarę, podążając za Nim w procesji. Włączamy się w czcigodną tradycję adoracji eucharystycznej.  To jednak nie wystarczy. Chodzi bowiem nie tylko o to, by uznać obecność Chrystusa w Najświętszym Sakramencie i oddać Mu cześć. Chodzi o to, by zgodzić się na to, co On przez Eucharystię do nas mówi, by przyjąć to wezwanie, by wypełniać je w swoim życiu. Zwróćmy uwagę na to, że uroczystość Bożego Ciała zawsze przypada w czwartek. To wyraźne nawiązanie do Wielkiego Czwartku i Ostatniej Wieczerzy,  przypomnienie na nowo jego treści. A więc powiązanie sakramentu Eucharystii, ustanowionego w Wieczerniku, z miłością służebną, z pokorą umywania nóg niegodnym i przebaczeniem ofiarowanym grzesznikom, z miłością, która prowadzi aż do wydania  siebie za innych, aż do ofiary z siebie. Eucharystia jest sakramentem Miłości Ukrzyżowanej. Przyjmować i adorować obecnego w niej Chrystusa oznacza godzić się na taką miłość, otworzyć na nią swoje życie. ?Czyńcie TO na moją pamiątkę? ? powiedział Pan. To znaczy: ?niech w waszym życiu obecna będzie taka sama miłość, którą ja ukazałem wam na krzyżu, wydając się za was?.  Czy chcemy, by On tego w nas dokonywał? Jeśli tak ? podążajmy za Nim. Pozwólmy, by przemieniał nas swoją miłością?