[Morenita nr 5] Kilka słów od proboszcza

Boże Narodzenie przemawia silnymi kontrastami. Jak w kolędzie, która wysławiając tajemnicę Wcielenia głosi: „Bóg się rodzi, moc truchleje, Pan niebiosów obnażony, ogień krzepnie, blask ciemnieje, ma granice Nieskończony.”… Czy to możliwe? Bóg jako małe dziecko, owinięty w pieluchy, położony na sianie, wśród zwierząt? Bóg osobiście przeżywający ludzki dramat biedy, bezdomności, emigracji, upokorzenia? A to przecież dopiero początek. Nie przez przypadek Ojcowie Kościoła w chropawym drzewie betlejemskiego żłóbka widzą zapowiedź innego drzewa, na którym spocznie ciało Syna Bożego: drzewa Krzyża… Uświadomienie sobie tego w niczym nie przekreśla radosnej wymowy tych świąt. Radość Bożego Narodzenia nie jest bowiem beztroską sielanką ani – za czym nieraz tęsknimy – uleganiem słodkim sentymentom… To radość z obecności wśród nas (to znaczy w realiach naszego życia, w naszych troskach, trudnościach i cierpieniach) Tego, który „stał się do nas podobny we wszystkim, z wyjątkiem grzechu”. Właśnie po to, by nas z grzechu wyzwolić.