[Morenita nr 9] Kilka słów od proboszcza

Trwa tydzień ekumeniczny. Dziś już pewnie nikogo nie dziwi, że chrześcijanie – choć wciąż podzieleni smutnymi konsekwencjami wydarzeń z mniej lub bardziej odległej historii – gromadzą się na wspólnej modlitwie pragnąc, by nastała jedna Owczarnia zgromadzona przez jednego Pasterza. Kilkadziesiąt lat temu jednak (a są wśród nas tacy, którzy pamiętają dobrze te czasy) trudno było sobie to wyobrazić… „Módlmy się za heretyków i schizmatyków… dusze zwiedzione diabelskim podstępem, by odrzuciły złość uporczywej herezji…” – donośnie wyśpiewywał kapłan w czasie wielkopiątkowej liturgii. I był to jedyny w roku moment, gdy w modlitwie my, katolicy, zauważaliśmy żyjących wokół nas braci i siostry inaczej wyznających wiarę w Chrystusa… Zrodzony z powiewu Ducha Świętego Sobór Watykański II otworzył nam oczy na istniejącą między nami wzajemną więź. I choć droga do pełnego zjednoczenia wydaje się być jeszcze daleka, dziś już o tę jedność możemy wspólnie modlić się do Pana. A w wielkopiątkowy wieczór, gdy oddajemy cześć ukrzyżowanemu Zbawicielowi, słyszymy słowa: „Módlmy się za wszystkich braci wierzących w Chrystusa… niech wszyscy, których uświęcił jeden chrzest, złączą się w prawdziwej wierze i bratniej miłości.” Nasze „amen” wypowiadane po tych słowach jest znakiem, że rzeczywiście tego pragniemy.