[Morenita nr 24] Kilka słów od proboszcza – Wniebowstąpienie

„Mężowie z Galilei, dlaczego stoicie i wpatrujecie się w niebo?” – pytanie aniołów, które sprowadziło na ziemię osłupiałych uczniów Jezusa, jest adresowane również do nas. Czy nie ulegamy bowiem nieraz religijnej iluzji, jakoby Bóg był „tam wysoko”, „tam gdzieś w górze”? A przecież znaczenie terminu „niebo” nie mówi o astronomicznym niebie, chmurach, czy przestrzeni kosmosu… Nie myślmy kategoriami ludzi, którzy dowodzili przez lata, że Boga nie ma, „bo Gagarin poleciał do nieba i go nie widział”. Mówiąc: „niebo”, myślmy raczej o nieogarnionej świętości Boga, Jego pięknie i ogromie Jego miłości, myślmy o wspólnocie z Bogiem – Ojcem Synem i Duchem Świętym, jaką w pełni cieszą się zbawieni. Myślmy też o sobie… Niebo jest bowiem wzrastającą wielkością, ponieważ zbawienie dopiero wtedy jest pełne, gdy wszystko jest uświęcone (świat, historia i ludzie). Czekając więc na powtórne przyjście Pana, na sąd
i zmartwychwstanie ciała, czekamy też na ostateczny kształt nieba… Nie patrzmy więc w niebo. Żyjmy niebem.